کاهش توان کاری بیماران مبتلا به لوپوس اریتماتوس سیستمیک

مقدمه: لوپوس اریتماتوس سیستمیک به‌جز پوست و مفاصل، ارگان‌های متعدد دیگری را هم درگیر می‌کند. از علل ناتوان‌کنندگی بیماران، ماندگاری بیشتر بیماران متعاقب استفاده از داروهای تضعیف‌کننده سیستم ایمنی به‌خصوص کورتیکو استروییدها است. ناتوانی جسمی و کاهش تحرک بیمار سبب اشاعه و عدم توان استفاده از سرویس‌های بهداشتی هم می‌شود که در نهایت مراقبت‌های همه جانبه بیشتری را برای بیمار می‌طلبد. روش کار: مطالعه حاضر که به‌ صورت مقطعی انجام گرفته به تعیین میزان کاهش توانمندی فیزیکی بیماران مبتلا به لوپوس سیستمیک می‌پردازد. این مطالعه، کاهش توان را در رابطه با سال های ابتلا، سن و جنس و نیز با هریک از شاخص‌های توانمندی که نیازهای اولیه هر فردی است بر اساس استفاده از پرسش‌نامه استاندارد شده ارزیابی سلامتی ( HAQ ) تعیین و مقایسه می‌نماید. یافته‌ها: میانگین سنی بیماران مورد مطالعه 35/10 ± 32/26 سال و نسبت درگیری زنان در مقایسه با مردان 33/8 در برابر 1 بوده.است (05/0 p < ). میانگین مدت ابتلای به بیماری در گروه مورد مطالعه 15/3 ± 72/4 سال به‌دست آمد. میانگین نمره ناتوانی فیزیکی دربیماران مبتلا به لوپوس با استفاده از پرسش‌نامه HAQ در بیماران مورد مطالعه معادل 67/3 ± 42/3 به‌دست آمد. نتیجه‌گیری: اگرچه ابتلای زنان به بیماری لوپوس در مقایسه با مردان بیشتر بود ولی میانگین نمره ناتوانی فیزیکی بیماران با متغیرهای سن و طول مدت استقرار بیماری وجنس بیماران مرتبط بوده به‌طوری که دربیماران مرد 3 ± 00/3 سال و در بیماران زن 4 ± 5/3 به‌دست آمد که نشان‌دهنده ناتوانی بیشتر زنان در مقایسه با مردان بوده و این اختلاف از نظر آماری نیز معنا‌دار بود (05/0 p < ).